Mijn leven begint op zondag 26 september 1993.
Mijn beide ouders waren zielsgelukkig met mij, maar ze hadden nog geen idee wat voor avontuur ze te wachten stond. Aan mijn buitenkant kun je niks zien maar van binnen is er veel aan de hand. Met mijn gezondheid was er dan ook niks aan de hand. Maar praten was in mijn geval niet vanzelfsprekend.
Mysterie
Mijn ouders waren angstig en wilden graag weten wat er aan de hand met me was. Ik kwam in hulpland terecht waar ze 100 testjes met mij gingen doen op psychologisch gebied. Ik werd motorisch getest op van alles. De onderzoekers vonden het een mysterie wat er nou precies aan de hand was. Ik kreeg een steeds drukker en voller hoofd van alle indrukken die andere mensen bij mij achterlaten. Met taal kon ik niet communiceren. De woorden en klanken kwamen niet goed uit mijn mond. Niemand verstond of begreep mij. Ik wilde heel graag gewoon eens een gesprekje voeren. Mij stem deed het wel, maar de klanken kwamen er niet goed uit. Mensen werden ongeduldig als ze naar me luisterden.
Losse klanken
Mijn hele schooltijd besliste andere mensen voor mij: wat ik lekker vond, vies vond of niet leuk vond. Ik werd geleefd. En dat kwam allemaal door mijn taalontwikkelingsstoornis. Ik heb geleerd dat je nooit voor een andere kunt bepalen hoe die zich voelt. Woorden zijn maar losse klanken in de lucht. Ik ben nu 26 jaar oud. Door veel therapie en heel veel te oefenen kan ik nu op een niveau praten wat mensen laat verbazen. Hier heb ik heel hard voor gevochten om zo ver te komen.
Ik wil mensen laten in zien dat praten niet vanzelfsprekend is en dat TOS meer aandacht moet krijgen.
Mariëlle Vermeulen
Ervaringsdeskundige TOS
Oprichter Stichting TOS
0 reacties